چرا ابوظبی از تل آویو حمایت می کند؟

با وجود هزینه های تبلیغاتی امارات برای فرار از موضوع همکاری با رژیم صهیونیستی، به نظر می آید انفعال و گاهی کمک های ابوظبی به این رژیم مانند ایجاد خط کریدور زمینی دبی- حیفا سبب شده است نام این کشور در زمره متحدان تل آویو ثبت شود.

به گزارش دکتر نانو، محمد بیات؛ کارشناس مسایل بین الملل در یادداشتی با این مقدمه در «راهبرد معاصر» نوشت؛ قریب به چهار سال پیش امارات به همراه بحرین اقدام به عادی سازی روابط با رژیم صهیونیستی کردند. در آن دوران بسیاری از تحلیلگران بر این اعتقاد بودند پیمان ابراهیم نقطه آشکارسازی روابط ابوظبی- تل آویو است. در دو دهه اخیر اماراتی ها با دنبال کردن توسعه اقتصادی و تبدیل شدن به قطب تجارت منطقه ای سعی کردند خطوط قرمز سنتی کشورهای منطقه را کنار بگذارند و برای تبدیل شدن به بخشی از چرخه عرضه جهانی به سمت توسعه روابط راهبردی با رژیم صهیونیستی حرکت کنند.

پس از عملیات «طوفان الاقصی» بسیاری از کشورهای مسلمان (حتی اعضای پیمان ابراهیم) اقدام به کاهش یا تعلیق روابط اقتصادی با رژیم صهیونیستی کردند، اما به نظر می آید محمد بن زاید آل نهیان،  رییس امارات تصمیم گرفته است مسیر متفاوتی را دنبال کند.

پس از امضای توافق نامه تجارت آزاد میان امارات و رژیم صهیونیستی و حذف یا کاهش تعرفه ها تا 96 درصد، حجم روابط تجاری میان دو طرف به شکل قابل توجهی افزایش یافت

ستون فقرات روابط راهبردی امارات و رژیم صهیونیستی همکاری های امنیتی و توسعه روابط تجاری است. امارات به دلیل قرار گرفتن در آبراه مهم خلیج فارس نقش مهمی در تجارت دریایی و ارتباط میان دو قاره آسیا و اروپا ایفا می کند.

نکته جالب توجه آنکه امارات و رژیم صهیونیستی به دلیل داشتن موقعیت ممتاز ژیوپلیتیکی مورد توجه قدرت های بزرگ همچون آمریکا، چین و هند هستند. به عنوان نمونه، هر سه قدرت بزرگ به دنبال کسب امتیازهای بلندمدت در بنادر جبل علی، حیفا یا اشدود هستند. پس از صلح ابراهیم، ابوظبی و تل آویو به بخشی از پروژه های غرب در منطقه غرب آسیا بدل شدند. کریدور امنیت غذایی «I2U2»، آیمک و کریدور زمینی دبی- حیفا نمونه هایی از همکاری امارات با صهیونیست ها برای حفظ موقعیت این رژیم در بازارهای جهانی است. برهمین اساس یکی از دلایل اصلی تداوم روابط راهبردی ابوظبی- تل آویو درهم تنیدگی منافع هر دو بازیگر در پروژه های کریدوری است.

پس از امضای توافق نامه تجارت آزاد میان امارات و رژیم صهیونیستی و حذف یا کاهش تعرفه ها تا 96 درصد، حجم روابط تجاری میان دو طرف به شکل قابل توجهی افزایش یافت. به گزارش «عرب نیوز»، حجم روابط تجارت میان ابوظبی و تل آویو در سال 2022 میلادی به بیش از دو برابر و به رکورد 2.56 میلیارد دلار رسیده است.

طبق آمار منتشر شده از سوی سفارتخانه رژیم صهیونیستی در امارات، حجم روابط دو طرف در سال 2021 میلادی تنها 1.22 میلیارد دلار بود. در سال 2022 میلادی عمده محصولات صادراتی رژیم صهیونیستی به امارات عبارت بودند از؛ الماس (493 میلیون دلار)، محصولات هوایی (34.3 میلیون دلار) و باتری (30.2 میلیون دلار). در سوی مقابل عمده محصولات صادراتی امارات به رژیم صهیونیستی عبارت بودند از؛ الماس (535 میلیون دلار)، شمش های آهن (301 میلیون دلار) و گندم (104 میلیون دلار).

در چشم انداز روابط امارات و رژیم صهیونیستی هدف گذاری کوتاه مدت رقم 10 میلیارد دلار تا 2027 میلادی اعلام شده است. سرمایه گذاری مشترک و متقابل دیگر حلقه وصل امارات و رژیم صهیونیستی است. به عنوان نمونه در سال 2020 میلادی بانک های مرکزی دو طرف اقدام به تعریف شیوه نامه های بانکی و مالی کردند.

علاوه بر این، امضای قرار داد میان بزرگترین بانک دبی و بانک بو علیم رژیم صهیونیستی سبب کاهش خطر سرمایه گذاری، تسهیل نقل و انتقال و تامین مالی شد. خرید 22 درصد سهام میدان گازی تامار به ارزش 1 میلیارد دلار در دسامبر 2021 و مبادله پترولیوم ابوظبی نشانه روابط راهبردی میان این دو عضو پیمان ابراهیم است. عوامل فوق سبب می شود رخدادهایی همچون جنگ غزه یا افزایش تنش های میان محور مقاومت و رژیم صهیونیستی موجب عقب نشینی طرف اماراتی از توسعه روابط با رژیم صهیونیستی نشود.

در چشم انداز روابط امارات و رژیم صهیونیستی هدف گذاری کوتاه مدت رقم 10 میلیارد دلار تا 2027 میلادی اعلام شده است

علاوه بر این، در یک دهه اخیر اماراتی ها برای ایجاد موازنه در برابر ایران، ترکیه و قطر سرمایه گذاری گسترده ای در حوزه نظامی، امنیتی و رسانه ای انجام دادند و حال امیدوارند با بازکردن پای نیروهای امنیتی و شرکت های جاسوسی رژیم صهیونیستی به منطقه خلیج فارس بتوانند به بخشی از نگرانی های امنیتی خود در قبال همسایه های شمالی پاسخ دهند.

البته تجربه جنگ یمن این نکته را به ابوظبی یادآوری کرده است، اگر موشک ها و پهپادهای مقاومت به سمت امارات به پرواز درآیند، سامانه های پدافندی رژیم صهیونیستی نمی توانند به صورت موثر وارد درگیری شوند و امنیت این کشور را حفظ کنند. شاید به همین دلیل در چهار سال گذشته حکام امارات دست دوستی به سمت تهران دراز کردند و به شدت نگران واکنش تند ایران و محور مقاومت هستند.

اجازه ندادن ابوظبی به سنتکام برای استفاده از پایگاه الظفار با هدف ضربه زدن به پایگاه های مقاومت در عراق و سوریه نشان دهنده تغییر رویکرد این شیخ نشین در سال های اخیر است. با وجود این، به نظر می آید نگرانی های امنیتی مشابه در قبال ایران و همچنین پیوند راهبردی میان بخش دولتی و خصوصی امارات سبب شده است این امارت نشین علاقه ای به قطع یا کاهش روابط با تل آویو نداشته باشد.

بهره سخن

در نظام فکری سران امارات آنچه اهمیت دارد، منافع جهان اسلام یا موضوعات ژیوپلیتیکی نیست، بلکه به دنبال حفظ حداکثری منافع خود در رابطه با قدرت های بزرگ منطقه ای و بین المللی هستند. بر همین اساس کشتار وسیع مردم فلسطین، اعمال سیاست گرسنگی دادن و مشکلات بهداشتی یا تخریب وسیع خانه های مردم در نوار غزه به وسیله صهیونیست ها در صدر اولویت های ابوظبی قرار ندارد.

اماراتی ها قصد دارند با ارایه کمک های بشردوستانه محدود یا رایزنی در شورای امنیت سازمان ملل متحد برای برقراری آتش بس موقت، چهره ای صلح طلب و میانجی در رسانه های بین المللی از خود به نمایش بگذارند. با وجود هزینه های تبلیغاتی امارات برای فرار از موضوع همکاری با رژیم صهیونیستی، به نظر می آید انفعال و گاهی کمک های ابوظبی به این رژیم (مانند ایجاد خط کریدور زمینی دبی- حیفا) سبب شده است نام این کشور در زمره متحدان تل آویو ثبت شود.  

پایان خبر دکتر نانو