«کنسرتینو»؛ برنامه ای که برای سلیقه مخاطب احترام قایل است

«کنسرتینو» با وجود برخی ایرادات فرمی، تنوع  خوبی دارد که اجازه خستگی به مخاطب نمی دهد و برای سلیقه موسیقایی او احترام قایل است.

به گزارش خبرنگار گروه فرهنگ و جامعه خبرگزاری علم و فناوری دکتر نانو، مجموعه برنامه «کنسرتینو» که به تازگی آغاز شده، محصولی سرگرم کننده است که اجرای موسیقی را به عنوان درون مایه اصلی برگزیده؛ اتفاقی که احتمالا بعد از مدت ها در یک برنامه تلویزیونی/خانگی رخ می دهد.

نخستین امتیاز این برنامه که در نگاه اول به چشم می آید، زیبایی بصری آن از لحاظ دکور، گرافیک و سایر المان های تصویری است. سازندگان با خوش سلیقگی، چینش صندلی تماشاگران را به شکل یک تالار طراحی کرده اند و صحنه اجرا را به سیاق یک صحنه کوچک کنسرت موسیقی درآورده اند. حاصل این هردو، آن است که «کنسرتینو» با هویتی مستقل نسبت به برنامه های آشنای تلویزیون و نمایش خانگی، هرگاه کارگردان اراده کند، به یک کنسرت آنلاین تبدیل می شود و هرگاه لازم باشد، شمایل یک شوی گفت وگومحور شبانه می یابد. المان های قرارگرفته در صحنه هم رنگ و لعاب زیبا و متفاوتی به این اثر داده است.

 ساختاری که مخاطب را خسته نمی کند

«کنسرتینو» تنوع  خوبی دارد که اجازه خستگی به مخاطب نمی دهد. از طرفی تنه اصلی برنامه را قطعات موسیقی تشکیل می دهد که به اقتضای مدیوم موسیقی، کوتاه اند و از طرف دیگر، همه پلاتو های مجری و گپ وگفت های او با مهمانان در کوتاه ترین شکل ممکن برگزار می شوند تا ضرباهنگ بهتری به «کنسرتینو» ببخشد.

از سوی دیگر حضور 2 گروه موسیقی از ژانر ها و سبک هایی کاملا متفاوت، برنامه را به نسبت اجرا های صحنه ای رایج که توسط یک گروه انجام می شود، متنوع تر کرده و به جذابیت برنامه افزوده. به همین دلیل است که «کنسرتینو» لااقل در 2 قسمت اول، ملال آور و تکراری نمی شود و از ریتم نمی افتد.

«کنسرتینو» البته ایراداتی در کارگردانی دارد، سازندگان تصمیم گرفته اند به جای استفاده از کرین، از دوربین روی دست استفاده کنند و تصویربردار از میان میز های تماشاگران عبور کند، به نظر می رسد حرکت دوربین روی دست با حال وهوای برنامه همخوانی ندارد.

برنامه ای که ستاره زده نیست

اجرای علیرضا عصار نیز می تواند بهتر از چیزی باشد که الان است، ولی می شود حدس زد که در قسمت های بعد کمی بهتر شود. به نظر می رسد او که همکار خواننده ها و مهمانان برنامه اش محسوب می شود، کمی دچار تعارف با آنهاست و در پرسش ها، بیشتر با عبارت های آشنای هنرمندان مثل، درجه یک، درخشان و… به تعریف و تمجید از آنها می پردازد. اگرچه مخاطب از گپ وگفت دو همکار انتظار چالش ندارد، اما این میزان از تعارف نیز برای بینندگان «کنسرتینو» دلپذیر نیست.

او البته با سابقه و جایگاهی که در موسیقی پاپ ایران دارد، از درک موسیقی بسیار بالا و تخصصی نسبت به عامه تماشاگران برنامه، برخوردار است و به همین دلیل، می تواند در افزایش سطح سلیقه و حتی دانش عمومی بینندگان این برنامه، موثر باشد. این امر البته به وسیله ترانه های فاخر استفاده شده در 2 قسمت اول «کنسرتینو» نیز که بیشتر از اشعار فاخر بزرگان ادب فارسی، چون حافظ، مولانا و سعدی بود، محقق می شود؛ نکته ای که می توان از دیگر امتیازات این برنامه دانست.

در زمانه سلبریتی زدگی پلتفرم ها، نقطه قوت دیگر «کنسرتینو» آن است که می تواند ستاره محور نباشد. طبیعی است که در قسمت های نخست، حضور چهره هایی مانند حامد بهداد، آرمان گرشاسبی و البته خود علیرضا عصار جاذب تماشاگر است، ولی این ظرفیت در «کنسرتینو» وجود دارد که با انتخاب های خوش سلیقه خواننده ها و تعادل میان انواع عامه پسند و سلایق خاص تر موسیقی، بدون حضور ستاره ها معنای خودش را داشته باشد و به محلی برای استراحت گوش و ذهن مخاطب به وسیله نت های موزون موسیقی تبدیل شود.