پروژه تخریب – دکتر نانو

انتخابات و «فضای آرام» نسبت دوجانبه ای با یکدیگر دارند به این معنا که برگزاری انتخابات به فضای آرام نیاز دارد و فضای آرام زاییده انتخابات است. به همین جهت در جمهوری اسلامی و در بعضی دیگر از کشورها، فعالیت تبلیغاتی 24 ساعت پیش از برگزاری انتخابات متوقف می شود تا انتخابات در فضایی کاملاً آرام شکل بگیرد.

به گزارش دکتر نانو، روزنامه کیهان در ادامه سرمقاله شماره امروز خود به قلم سعدالله زارعی نوشت:  از آن طرف در منظر جهانی برگزاری آرام انتخابات نشانه آرامش جامعه و عادی بودن شرایط سیاسی یک کشور می باشد و اصولاً نهاد برآمده از انتخابات و نیروهای جدیدی که وارد عرصه شده اند، یک انرژی و فرصت جدید برای رفع مشکلات و حرکت به جلو ارزیابی می گردد و این نوعی انتظار آرامش بخش را در جامعه پدید می آورد. 

در این میان خط مخالفان نظام سیاسی و دشمنان این است که مانع زوجیت فضای آرام و انتخابات شوند. در طول حدود 30 سال گذشته این تیوری در نهادهای امنیتی آمریکا شکل گرفت که انتخابات می تواند با «آشوب» هم زوجیت داشته باشد و لزوماً فرصت برای کشور برگزارکننده نباشد. بر این اساس «خط آشوب» به عنوان یک راهبرد اساسی در مقابله با دولت ها به کار گرفته شد و به تغییر نظام هایی هم منجر گردید. یعنی انتخابات که در ذات خود آرامش دهنده است، به برهم زننده تبدیل شد. به قول شاعر؛ از قضا سرکه انگبین صفرا فزود/ روغن بادام خشکی می نمود.

اما خط آشوب همیشه به صورت آنچه در انتخابات های اوکراین، گرجستان، قرقیزستان و… رخ داد بروز و ظهور پیدا نمی کند. مثلاً چنین روشی نمی تواند در ایران به پیروزی برسد، کمااینکه در سال 1388 امتحان شد و جواب نداد طبعاً از آنجا که آزموده را آزمودن خطاست، روش قبلی در مواجهه با ایران کنار گذاشته شده اما به آن معنا نیست که دشمن از اصل ایجاد خط آشوب منصرف گردیده و انتخابات ایران را به حال خود رها کرده است. چنین تصوری بسیار ساده لوحانه است و ساحت مخاطبان هم مبرا از آن می باشد. 

خط آشوب در شرایط فعلی در دو شکل قابل تصور است؛ یکی آشوبناک کردن صحنه به شکلی که رای دادن برای مخاطب بی فایده دیده شود و دیگری ایجاد بدبینی نسبت به جریانات و یا شخصیت هایی که در نظر مردم کارآمده دیده می شوند. تلاش دشمن مبنی بر بی فایده نشان دادن رای دادن، موضوع شناخته شده ای است؛ مثلاً آمریکایی ها در حالی که هیچ گاه توضیح نداده اند تاثیر رای دادن در انتخابات آمریکا بر بهبود وضعیت مردم آن کشور چیست، نزدیک به 150 سال است انتخابات پارلمان را در زمان مقرر برگزار می کنند و همه آمریکایی ها می دانند که یک نماینده مجلس یا جمعی از نمایندگان مجلس یا در اکثر موارد همه اعضای مجلس نمایندگان و حتی کنگره، در مقایسه با تاثیرات دولت، تاثیر زیادی بر زندگی مردم آمریکا نمی گذارد، اما مقامات آمریکایی هیچ گاه پرسش از اینکه رای به یک نماینده و حضور یک یا چند نماینده در پارلمان چه اثری در سرنوشت مردم آمریکا دارد، روا ندانسته اند و اصولاً به دلیل اینکه رسانه های این کشور نوعاً از سوی مجامع خاص مالی مدیریت می شوند، سوالاتی از این دست اجازه طرح نمی یابند. اما همین شخصیت ها و همین رسانه ها طرح چنین سوالی درباره مجلس ایران را درست می خوانند و این در حالی است که در سیستم حکومتی آمریکا رییس جمهور می تواند قوانین مجلس را وتو کند، اما در ایران، رییس جمهور نه تنها چنین اختیاری ندارد، بلکه اگر در اجرای مصوبه مجلس کمی تاخیر کند توسط نمایندگان مورد بازخواست قرار می گیرد. علاوه بر آن دایره اختیارات مجلس ایران در امور مالی، سیاست خارجی، امور فرهنگی، اجتماعی و امنیتی آن قدر زیاد است که بسیاری از حقوقدان ها معتقدند پارلمان ایران یکی از چند پارلمان قدرتمند دنیا می باشد. 

این مجلس البته در اجرا وضعیتی متفاوت با قوه مجریه پیدا می کند، چرا که اصولاً با توجه به اصل تفکیک قوا، ایجاد ساختارها، بودجه ریزی ها و اجرای برنامه، مصوبات و قوانین برعهده قوه مجریه است اما مجلس در تنظیم و هدایت امور به نفع مردم نقش اساسی دارد و می تواند با تصویب ها و عدم تصویب ها به حرکت دولت جهت بدهد و با نظارت خود، کاستی ها در روند اجرای برنامه ها و… را جبران نماید. 

حرف این است که چرا در حالی که در عمل نقش مجلس شورای اسلامی – در نظام سیاسی ایران – از نقش کنگره آمریکا – در نظام سیاسی آمریکا – پررنگ تر است، رای دادن در یک جا به نفع رفع مشکلات مردم معرفی می شود و در جای دیگر در نقطه مقابل منافع و رفع مشکلات مردم خوانده می شود!؟ البته دلیل آن روشن است؛ مشکلات مردم در ایران نباید حل شود و دستی از متن آنان نباید برای رفع مشکلات بلند شود. در اینجا چون انتخابات می تواند انرژی تازه ای وارد سیستم کند و راهی برای حل مشکل نشان دهد، باید تحریم شود، تا بلکه انباشت مشکلات به کلیدی در دست توطیه گران آمریکایی برای ضربه زدن به ایران تبدیل گردد. 

یک جنبه دیگر از آشوبناک کردن صحنه، سلب اعتماد از افراد و یا نهادهایی است که مردم آنان را کارآمد دانسته و به آنان امید بسته اند. میدان جنگ را در نظر بگیریم، یکی از مهم ترین راهبردهای دشمن، فاقد توانایی و صلاحیت نشان دادن فرماندهان میدان طرف مقابل است. اگر دشمن بتواند باور نیروهای نظامی نسبت به فرمانده خود را متزلزل کند، با هزینه بسیار کم می تواند صحنه را به نفع خود رقم بزند. در صحنه سیاسی هم همین طور است. 

در جامعه افرادی شناخته شده وجود دارند که مردم آنان را تجربه کرده و به توانایی ها و صلاحیت های آنان در بهبود شرایط کشور باور دارند. وقتی این افراد وارد صحنه انتخابات می شوند، مردم با اعتماد به توانمندی ها و صلاحیت های این افراد، به کسان کمتر شناخته شده قرار گرفته در یک لیست هم رای می دهند و خیالشان آسوده است که «این مجموعه» می تواند در بهبود شرایط آنان تاثیر قابل توجهی داشته باشد. حالا اگر دشمن بخواهد این نقطه قوت را از کشور بگیرد، باید چه کار کند؟ غیر از اینکه افراد شاخص خدوم که به لحاظ ده ها سال ایفای درست مسیولیت های مختلف، مورد اعتماد مردم بوده اند را زیر فشار تبلیغاتی گرفته و بدنام نمایند راه دیگری وجود دارد؟ 

اگر دشمن بتواند توده های مردم را در خصوص چهره های شناخته شده به تردید بکشاند، به طریق اولی جایی برای اعتماد مردم به افراد کمتر شناخته شده و جوان باقی نمی ماند. بنابراین حاصل چنین وضعیتی رویگردانی مردم از یک فرد یا یک لیست نیست، رویگردانی از اصل شرکت در انتخابات است. این نتیجه قطعی و طبیعی آشوبناک کردن صحنه با انگ زدن به شخصیت های موثر است. آیا بارها تجربه نکرده ایم که در آستانه هر انتخابات، دایره اتهام پراکنی، پرونده سازی و افشاگری علیه چهره های موثر در انتخابات فزونی می گیرد و رسانه های مختلف خارجی و داخلی به تنور این شراره پراکنی ها تبدیل می شوند و به همدیگر پاس گل می دهند؟ 

اینکه مثلاً شبکه بی بی سی به همراه یک جریان سیاسی و به اضافه چند نشریه و سایت که عنوان ظاهری انقلابی گری و تدین را هم یدک می کشند، در آستانه انتخاباتی که مشارکت پرشمار مردم در آن در کانون توجه نظام قرار دارد، شروع به تولید ابهام و سوال و پرونده سازی راجع به اشخاصی که خروجی دلسرد شدن مردم از آنها در انتخابات، کاهش مشارکت است، عادی نیست. قطعاً در اینجا بحث رقابت انتخاباتی و اختلافات سیاسی مطرح نیست. چرا که کارکرد و خروجی رقابت سیاسی در زمین نظام باید افزایش مشارکت باشد. آن رقابت سیاسی که خروجی آن کاهش مشارکت باشد، بازی در زمین نظام نیست. 

در اینجا ممکن است بگوییم افرادی هستند که به دلیل فقدان بصیرت سیاسی و علایق شخصی، دچار انحراف و افراط شده و کارکردی مشارکت ستیز پیدا می کنند و حد مسیله همین است. اما وقتی این آشوبناک کردن صحنه انتخابات در آستانه برگزاری، از سوی افرادی دنبال می شود که چهره هایی شناخته شده اند و در صحنه های سیاسی مختلف حضور داشته اند، صورت می گیرد، موضوع متفاوت می شود. اینجا باید لزوماً نفوذی اتفاق افتاده باشد. 

نفوذی ها در نظام جمهوری اسلامی وقتی بخواهند روی صحنه و رودرروی مردم ایفای نقش کنند، لزوماً باید وجهه ای مذهبی و انقلابی داشته باشند. وجهه مذهبی و انقلابی در اینجا از طریق برخوردهای هرچه تندتر با پدیده های سیاسی به دست می آید. تندهایی که بر عطش دانستن مخاطب سوار می شوند و با بی پروایی هر عنوانی را بر فردی که با تخریب او درصدد اثبات خود هستند، می دهند و عده ای هم دنبال او راه می افتند. نفوذ در اینجا نسبت به نفوذ از نوع امنیتی آن پیچیده تر و قدرت تخریب آن بیشتر خواهد بود. 

اگر رد نفوذی هایی که در آستانه انتخابات، مشغول آشوبناک کردن صحنه از طریق سلب اعتماد از افراد موثر اجتماعی و در نهایت «انجام ماموریت» کاهش مشارکت مردم ایران در انتخابات هستند، پی بگیریم، بدون استثنا به افرادی می رسیم که علی رغم ظاهر فریبنده، هیچ اعتقادی به گفتمان مذهبی انقلابی ندارند، دریده گو و در بیان نظر راجع به افراد بی پروا هستند، از نظر مالی به شدت آلوده اند و سر در ده ها آخور و رانت دارند، با هر فرد و جریانی که در مقابل منویات نظام – در اینجا افزایش مشارکت – قرار داشته باشد، ایتلاف می کنند، نسبت به روحانیت و نهادهای انقلابی اعتقادی ندارند، هر چند با تدلیس در طول سال ها از منابع آنها به صورت مالی یا معنوی ارتزاق کرده اند. این نیروهای «پروژه بگیر» در آستانه هر تحول بزرگ جامعه انقلابی ایران، به پروژه های دشمنان خارجی وصل می شوند و به خط تخریب می پیوندند.

باید از اینها برحذر بود و برحذر داشت.

پایان خبر دکتر نانو