فارن پالسی: اعتراضات دانشجویی نشانگر بحران سیاسی آمریکاست

خیزش دانشجویان در سرتاسر دانشگاه های ایالات متحده و فریاد اعتراضی آنها علیه جنایات رژیم صهیونیستی بحران فرهنگ دانشجویی یا آموزش عالی در آمریکا نیست، بلکه نشانگر بحران سیاسی است که بر سیاست خارجی وانشگتن و به ویژه بر روابط نزدیک و دیرینه آن با رژیم صهیونیستی سایه افکنده است.

به گزارش دکتر نانو، از اواخر هفته گذشته دانشگاه های مختلفی در سرتاسر ایالات متحده از جمله نیویورک، تگزاس، میشیگان و واشنگتن به صحنه اعتراضات بدل شده اند و دانشجویان با شعارهای گوناگونی نظیر «فلسطین را آزاد کنید»، اعتراض خود را به گوش دولت «جو بایدن» رییس جمهور آمریکا می رسانند و در عین حال جنایات جنگی تل آویو را محکوم می کنند. دانشجویان به رغم سرکوب شدید نیروهای امنیتی، به اعتراضات خود ادامه می دهند و خواستار آتش بس در غزه هستند.

فارن پالسی در گزارشی در این باره می نویسد: «آنچه که در این لحظه به وضوح آشکار شده است، برخلاف ادعای برخی، بحران فرهنگ دانشجویی یا آموزش عالی ایالات متحده نیست، بلکه بحران سیاسی در ایالات متحده می باشد که بر سیاست خارجی کشور و به ویژه بر روابط نزدیک و دیرینه با اسراییل سایه افکنده است.»

با این حال، جنبش مستمری که از دانشگاه کلمبیا سرچشمه گرفت، آنطور که برخی مدعی هستند، برخاسته از احساسات ضدیهود نبود. این شوک عمیق ناشی از خشونت شنیع و بی رویه ای بود که اسراییل علیه فلسطینی ها روا داشته است.

در روزهای اولیه اعتراضات، پس از آنکه نعمت شفیق، رییس دانشگاه کلمبیا، اردوگاه آنها را «خطری آشکار» خواند و از پلیس برای مداخله کمک خواست، بیش از 100 دانشجو با دستبند منتقل شدند. از آن زمان در دانشگاه های دیگر، با گسترش این جنبش صلح، دانشجویان مورد ضرب و شتم و گاز اشک آور قرار گرفتند. دانشجویان دانشگاه ایندیانا و دانشگاه ایالتی اوهایو ادعا کردند که تک تیراندازهایی را مشاهده کرده اند که در محوطه دانشگاه مستقر شده اند، اگرچه سخنگوی ایالت اوهایو گفت که آنها «سربازان ایالتی در موقعیت تماشا هستند، شبیه به روز بازی فوتبال»!

روز به روز، صحنه هایی از خشونت علیه اعضای هییت علمی حامی دانشجویان، به زمین کشیدن، دستبند زدن و چرخاندن معترضان توسط پلیس دیده می شود. وقت آن است که آمریکایی ها بپرسند، اگر موضوع اسراییل و فلسطین نبود، اگر جنبش اعتراضی دانشجویی مانند این در چنین مقیاسی در کشورهای دیگر رخ می داد، واکنش واشنگتن چه بود؟ به آسانی قابل تصور است که محکومیت های شدید سخنگویان وزارت امور خارجه و سرمقاله های مطبوعات برجسته آمریکایی در مورد «عدم تحمل اقتدارگرایی یا زوال دموکراسی» در شیپور دمیده می شد.

سوالات زیاد دیگری نیز وجود دارد. به عنوان مثال، پاسخ مناسب یک شهروند به میزان خشونت و وحشتی که در غزه شاهد است، چیست؟ وقتی واشنگتن مقادیر زیادی سلاح جدید به اسراییل می دهد و هیچ محدودیتی برای استفاده از آنها ندارد، شرایط به سادگی غیرقابل تحمل می شود. با وجود این، برخی از سیاستمداران آمریکایی معترضان را تهدید می خوانند و برخی دیگر هشدار می دهند که تظاهرکنندگان در روند آموزش دانشجویان غیر تظاهرکننده دخالت می کنند.

اما این دقیقاً برعکس است. با اعتراض مسالمت آمیز، دانشجویان در کلمبیا و تعداد فزاینده ای از پردیس های دیگر، دموکراسی و شهروندی را به جامعه آمریکا و در واقع جهان آموزش می دهند. در میان همه خشونت ها، آنها تقریبا همواره شعار می دهند و با آرامش صحبت می کنند. آنها می گویند که ایستادگی در برابر وحشت نیاز به اقدام بیشتری از کمپین نامه نگاری به اعضای کنگره یا صبر و شکیبایی برای رای دادن در انتخابات بعدی دارد.

 غزه تنها محل وحشت در جهان نیست و همه ما می توانیم از اضطرار اخلاقی و مدنیت این دانشجویان بیشتر استفاده کنیم. آنها بر جایی فشار می آورند که می توانند؛ موسساتی که برای آنها به عنوان دانشجو بستری از جامعه را تشکیل می دهند. اگر آنها نتوانند دولت ایالات متحده را وادار به انجام کاری برای توقف خشونت در غزه و به طور فزاینده ای در کرانه باختری کنند، که عمدتا نادیده گرفته می شود، حداقل می توانند دانشگاه های خود را وادار کنند که از این خشونت ها حمایت نکنند. این در واقع معنای «تقاضا برای ملغی کردن» است: عدم حمایت، از طریق سرمایه گذاری در تلاش های جنگی اسراییل تا زمانی که صلح برقرار شود. بسیاری از منتقدان معتقدند این غیر واقعی است و هرگز نمی تواند کارساز باشد. اما پاسخ مناسب شهروندان چیست؟ نشستن؟ دست روی دست گذاشتن؟!»

پایان خبر دکتر نانو