ترامپ نبرد، هریس باخت – دکتر نانو

به گزارش دکتر نانو محمدجواد اخوان در سرمقاله روزنامه جوان نوشت:

در مورد نتایج انتخابات ریاست جمهوری امریکا تحلیل های گوناگونی در رسانه های دنیا مطرح شده و این سؤال مطرح است که چگونه به رغم بسیاری از پیش بینی ها و نظرسنجی ها ترامپ پیروز شد. در بیشتر تحلیل ها تمرکز روی آرای الکترال کالج های انتخاباتی و به ویژه در چند ایالت سرنوشت سازی است که نتیجه انتخابات را در نهایت به سود ترامپ رقم زده است. البته درست است که ماهیت غیرمستقیم انتخابات امریکا ایجاب می کند که آرای الکترال مبنای مقایسه قرار گیرد اما نباید فراموش شود که در انتخابات فعلی مجموع آرای مستقیم ترامپ هم از هریس پیشی گرفته و در واقع بعد از مدت ها یک رئیس جمهور از حزب جمهوریخواه توانسته با آرای الکترال و عمومی پیروز شود. 

ازاین رو مقایسه آرای عمومی این دو نامزد نیز حائز اهمیت است. در چند سال اخیر میزان قطبیت اجتماعی جامعه امریکا افزایش چشمگیری داشته و معمولاً آرای عمومی دو نامزد اصلی فاصله اندکی (در حد چند درصد) با یکدیگر دارد. چنانکه در انتخابات اخیر ترامپ ۷۶ میلیون و ۴۲۷ هزار رأی (۱/ ۵۰ درصد) و هریس ۷۳ میلیون و ۷۳۴ هزار رأی (۳/ ۴۸ درصد) کسب کرده اند. 

مقایسه این اعداد با اعداد مشابه در انتخابات قبلی مفید است. در انتخابات سال ۲۰۲۰ بایدن ۸۱ میلیون و ۲۸۳ هزار و ۵۰۱ رأی (۴/ ۵۱ درصد) و ترامپ ۷۴ میلیون و ۲۲۳ هزار و ۷۵۵ رأی (۴۷ درصد) به دست آوردند. به زبان ساده هرچند حدود ۲ میلیون به آرای ترامپ افزوده شده اما هریس حدود ۸ میلیون ریزش رأی نسبت به آرای بایدن در دوره قبل داشته است. این ریزش قابل توجه آرا به سبد ترامپ نرفته و او هم به رغم فعالیت های بسیار کارزار انتخاباتی اش موفق نشده رشد چشمگیری داشته باشد پس چه اتفاقی افتاده است؟

هرچند نسبت دقیق مشارکت در انتخابات ۲۰۲۴ هنوز اعلام نشده است اما روشن شده که به طور قابل توجهی کمتر از سال ۲۰۲۰ و حتی کمتر از انتخابات ۲۰۱۶ است. چه شده که تعداد کل رأی دهندگان از ۱۵۸ میلیون نفر در سال ۲۰۲۰ به ۱۵۲ میلیون در سال ۲۰۲۴ رسیده و این در حالی است که تعداد واجدان شرایط رأی دادن در امریکا از ۲۴۰ میلیون در سال ۲۰۲۰ به ۲۴۴ میلیون در سال ۲۰۲۴ افزایش یافته است. در واقع نکته کلیدی در همین کاهش مشارکت است که نشان می دهد برخی از کسانی که پیش تر رأی می داده اند اکنون از آن پشیمان و از چرخه مشارکت خارج شده اند. 

مطالعه تاریخ انتخابات به ما می گوید که عمده رقابت انتخاباتی و تفاوت گفتمان نامزدها حول مسائل داخلی امریکا صورت می گیرد و دغدغه اصلی رأی دهندگان امریکایی معمولاً مسائل روزمره خودشان است و چالش های جهانی یا سیاست خارجی امریکا در درجه اهمیت بسیار پایین تری قرار دارد. در ادوار گذشته شاید تنها مصداق معارض این قاعده انتخابات سال ۱۹۸۰ است که جیمی کارتر به دلیل ناکامی در پرونده سفارت و حمله به طبس از رقیب خود ریگان شکست خورد. 

برخی تحلیلگران معتقدند ریزش ۱۰ درصدی آرای هریس که شکست او را سبب شد ناشی از رویکرد او و دولت بایدن به جنگ غزه و حمایت های بی چون وچرای کاخ سفید از نسل کشی صهیونیست ها در یک سال اخیر است. علاوه بر ریزشی که در آرای مسلمانان امریکا در برخی ایالت ها مشهود است بخشی از پایگاه رأی سنتی دموکرات ها در میان جوانان و نخبگان نیز نسبت به این سیاست ها موضع دارند. 

به طور مشخص می توان به نظرسنجی های معتبر برای واکاوی این ادعا مراجعه کرد به عنوان نمونه سال گذشته نظرسنجی ای در دانشگاه هاروارد انجام گرفت که نتایج تأمل برانگیزی داشت. این پیمایش نشان می داد ۵۱ درصد از جوانان بین ۱۸ تا ۲۴ سال امریکایی معتقدند راه حل نهایی خاتمه دادن به درگیری اسرائیل و فلسطین این است که «اسرائیل پایان یابد و اراضی فلسطینی اشغال شده به حماس داده شود تا یک کشور واحد فلسطینی در آن تأسیس کند.» جالب اینجاست که این عدد در گروه های سنی بالاتر کاهش قابل توجهی دارد. همچنین ۶۰ درصد از همان گروه سنی (۱۸-۲۴) امریکایی معتقدند عملیات طوفان الاقصی و حمله ۷ اکتبر حماس به اسرائیل نتیجه طبیعی ستم هایی است که اسرائیل طی دهه های گذشته بر فلسطینی ها روا داشته است. همین میزان (۶۰ درصد) در همین گروه سنی معتقدند «یهودی ها ظالم هستند» و اسرائیل مرتکب نسل کشی شده است. چنین نظرسنجی هایی به خوبی نشان می دهد که بیزاری از صهیونیسم در نسل موسوم به Z در جامعه امریکا رشد چشمگیری داشته و این در حالی است که رسانه های جریان اصلی روایت همسو با صهیونیست ها را به مخاطبان عرضه می کنند. پس اگر ادعا کنیم که هریس نه به ترامپ بلکه به اشتباه دولت بایدن در جنگ غزه باخت گزافه نگفته ایم.

پایان خبر دکتر نانو