جمجمه باستانی نامتعارف تاریخ پزشکی را بازنویسی کرد/ عکس
به گزارش خبرگزاری دکتر نانو، مصریان باستان در زمینه پزشکی بسیار پیشرفته بودند و به دلیل مهارت ها و دانش خود که ما هنوز هم هزاران سال بعد از آنها یاد می گیریم، مورد توجه قرار گرفته اند. اما مواردی وجود داشت که مصری ها برای درمان آن تلاش کردند و ناکام شدند. یکی از این موارد هنوز هم برای بشر چالش است و آن سرطان، جهش بافت زنده به چیزی بدخیم و کشنده، است.
با این وجود، ما شواهد جدیدی داریم که نشان می دهد مصریان باستان سرطان را نمی پذیرفتند. دو جمجمه ای که در حال حاضر در مجموعه داکورث دانشگاه کمبریج نگهداری می شوند، شواهدی از سرطان و تلاش هایی برای درمان آن را نشان می دهند.
ادگارد کاماروس دیرینه پاتولوژیست از دانشگاه سانتیاگو د کامپوستلا در اسپانیا می گوید: «این یافته شواهد منحصربه فردی است که نشان می دهد چگونه پزشکی مصر باستان در بیش از 4000 سال پیش سعی در مقابله یا کشف سرطان داشته است. این یک دیدگاه جدید فوق العاده در درک ما از تاریخ پزشکی است.»
این دو جمجمه هر دو نشانه های سرطان را بروز می دهند؛ اما هر کدام، پس از تجزیه و تحلیل دقیق میکروسکوپی و سی تی اسکن، داستان بسیار متفاوتی را روایت می کنند.
جمجمه شماره 236 متعلق به مردی بود که بین 2687 تا 2345 قبل از میلاد در مصر باستان زندگی می کرد. او در اوایل دهه 30 زندگی خود درگذشت و جمجمه او با حدود 30 ضایعه، مطابق با سرطان متاستاز، پر شده است، اگرچه تشخیص های احتمالی دیگری نیز وجود دارد.
بیشتر این ضایعات نسبتاً کوچک هستند، اما ضایعات قابل توجهی بزرگتر نیز وجود دارند، از جمله شکافی به اندازه یک سکه که در اثر تخریب بافت توسط بافت سرطانی یا یک نیوپلاسم در بالای جمجمه مرد، توخالی شده است.
هنگامی که محققان نگاه دقیق تری به ضایعات انداختند، متوجه چیز خارق العاده ای شدند. لبه ها با علامت های برش مشخص شده اند، گویی یک جراح باستانی تلاش کرده است تا نیوپلاسم ها را با استفاده از ابزار فلزی از بین ببرد. این بریدگی ها نشانه ای از بهبودی اندک هستند، که نشان می دهد در حوالی زمان مرگ رخ داده اند؛ شاید از نظر قانونی، شاید به عنوان آخرین راه حل، اما تقریباً به طور قطع در ارتباط با سرطان مرد است.
علایم واضح برش در اطراف یکی از ضایعات روی جمجمه
جراح ارتوپد آلبرت ایسیدرو از بیمارستان دانشگاه ساگرات کور می گوید: «به نظر می رسد مصریان باستان نوعی مداخله جراحی مربوط به وجود سلول های سرطانی را انجام می دادند. این موضوع ثابت می کند که پزشکی مصر باستان نیز در حال انجام درمان های تجربی یا اکتشافات پزشکی در رابطه با سرطان بوده است.»
جمجمه شماره E270 در مجموعه داکورث متعلق به یک زن بود که بین سال های 663 تا 343 قبل از میلاد زندگی می کرد. او در هنگام مرگ بیش از 50 سال داشت و جمجمه اش پر از داستان است. اولین چیزی که ممکن است متوجه شوید ضایعه بزرگی است که بر بالای جمجمه بین استخوان های فرونتال و جداری راست قرار دارد. این ضایعه با استیوسارکوم یا مننژیوم، در میان سایر تشخیص های بالقوه سازگار است.
اما علایم دیگری نیز روی جمجمه وجود دارد. روی ابروی چپ او جراحت بزرگی دیده می شود که در اثر ضربه شدید ایجاد شده است. محققان می گویند، به نظر می رسد شخصی با یک سلاح تیز به سر او ضربه زده است و کمی عقب تر در سمت چپ بالای سر او جراحتی است.
چیزی که این جراحات را واقعا جالب می کند این است که آنها به خوبی بهبود یافته اند. ما نمی دانیم که آیا آنها به طور همزمان یا جداگانه ایجاد شده اند، اما او از هر دو جان سالم به در برد و نشان می دهد که ممکن است تحت درمان قرار گرفته باشد. اما حقیقت زخم ها، برای یک قربانی زن معمایی است.
آیا این زن یک نظامی بوده است؟
تاتیانا توندینی باستان شناس از دانشگاه توبینگن آلمان می گوید. اگر چنین است، ما باید نقش زنان در گذشته و نحوه مشارکت فعال آنها در درگیری ها در دوران باستان را بازنگری کنیم. ضایعه سرطانی بزرگ روی جمجمه زن، برخلاف جمجمه مرد و آسیب های قبلی او، هیچ نشانه ای از درمان را نشان نمی دهد که بتوانیم با اطمینان آن را شناسایی کنیم.
بنابراین، در حالی که علت مرگ هر دو بیمار را نمی توان به وضوح مشخص کرد، وضعیت پیشرفته سرطان در هر دو مورد نشان دهنده ارتباطی با مرگ و میر است که نمی توان نادیده گرفت. اگرچه تلاش برای درمان توسط مصریان باستان انجام شده است، اما به نظر می رسد که درمان آن دست نیافتنی باقی مانده است.
منبع: sciencealert
227227